De naam mag misschien voor enige verwarring zorgen, maar deze Steve Dawson is de man uit Chicago, die we lang geleden leerden kannen als frontman van Dolly Varden, het duo dat hem en zijn partner Diane Christensen een zestal behoorlijk gesmaakte platen opleverde. Haast even lang treedt Steve onder eigen naam op, net zo goed aan de zijde van diezelfde partner en net zo goed met zelfgeschreven materiaal. Ook als zichzelf is hij met deze Ghosts aan zijn zesde plaat toe en, nu ik deze zo’n twintig keer kon beluisteren, in allerlei omstandigheden, ben ik maar meteen zo vrij u om de nodige aandacht te vragen. Dit is namelijk een goudeerlijke, indringende, sobere en tegelijk rijke plaat geworden van een kerel met een heel herkenbare stem en vooral een verlangen naar hoop.µ

Uit alle songs van deze plaat spreekt de nood aan hoop, waarmee we allemaal te maken hebben, maar die we iets te graag terzijde lijken te schuiven, zodat we ons in ongenoegen en verveling kunnen wentelen en daarmee onszelf en onze omgeving kunnen lastigvallen. Niet zo dus, met deze songwriter, die bijzonder veel gevoel voor harmonie heeft en die op een bepaald moment -zou het de pandemie geweest kunnen zijn?- vaststelde dat de Ghosts uit de plaattitel, steevast blijven opduiken, ook als we voor onszelf beslissen ons leven een andere wending te geven. In die zin zijn zij de tegenpool van de hoop en het is slechts binnen het kader waarin beide ons leven binnendringen, dat dat leven de moeite waard wordt om geleefd te worden. Best ernstige kost dus, zo lijkt het, maar laat dat u vooral niet afschrikken: Dawson vertaalt dat allemaal in heerlijke songs, die allemaal bijzonder meezingbaar blijken te zijn en toch op geen moment drammerig worden.

De vele draaibeurten die ik deze plaat mocht geven, brachten mij keer op keer terug bij twee songs, die, als een stevige ruggengraat, letterlijk het midden van de plaat vormen. Eerst en vooral Leadville, een dijk van een song, waarvan ik graag persoonlijk een wereldhit zou maken: opgroeien in een gat als Leadville en meegaan in de dodelijk saaie cyclus van levenloosheid, die het lot lijkt te zijn van ieder die er geboren wordt en zich dus verliest in oubollige muziek, lege activiteit zoals doelloos rondjes rijden met je auto, en ondertussen veel meer biertjes drinken dan nuttig is…dat is zowat het vooruitzicht voor een leven, waaruit je best kunt proberen te ontsnappen. Song twee van dat paar is It Was a Mistake, waarin op die leegheid en doelloosheid teruggekeken wordt en die je niet meteen blij zou maken, ware het niet dat er ondanks alles toch hoop aan de einder gloort.

Steve Dawson is een man die niet te beroerd is om zijn emoties de vrije loop te laten en het feit dat hij dit doet met songs die door bijzonder competent volk -toetsenman Alton Smith is er heel cruciaal bij- vormgegeven worden, helpt daarbij onmiskenbaar: dit is een verzameling songs, waarmee je, als gewone sterveling, de dag kunt doorkomen.

(Dani Heyvaert)